Old red telephone box in the middle of nowhere ตู้โทรศัพท์สาธารณะกลางชนบท

Old telephone box

 Found this old red telephone box in a village called Wood Dalling in Norfolk. It's not an empty box contains books or defibrillator as they are now used but there is an actual phone which you can make a phone call! Only that you can't use cash but a special card - not sure we could use a Bank card or it has to be some sort of phone card, I'm going to find out one of these days.

On the day I drove past this telephone box was a sunny but cold day and from that day on the weather has turned cold and miserable. It's almost like the winter has come back. And although the daffodils are out but I can't really take any notice of them. It has been cold, wet and windy, it's so depressing and I feel quite miserable. 😓😒

There is an actual phone inside!

พบตู้โทรศัพท์สาธารณะที่ยังมีโทรศัพท์อยู่ข้างใน ไม่ใช่หนังสือหรือเครื่องกระตุ้นหัวใจแบบที่เค้าใช้ตู้โทรศัพท์เป็นที่เก็บสมัยนี้ และโทรศัพท์ที่ว่านี้ก็โทรได้ด้วย แต่มีป้ายเขียนบอกว่าต้องใช้การ์ด ไม่ทราบว่าเป็นการ์ดอะไร ไม่ทราบว่าใช้การ์ดของธนาคารได้หรือเปล่า หรือว่าต้องเป็นการโทรศัพท์แบบพิเศษ พอดีว่าไม่มีเวลาจอดรถลงไปสำรวจ และที่สำคัญมันก็ไม่มีที่จอดรถเสียด้วย ถนนก็เป็นถนนชนบทแคบๆ รถแล่นสวนกันยังไม่ได้ แต่คิดว่าสักวันหนึ่งจะต้องไปทำการสำรวจแน่นอน เพราะอยากรู้จริงๆ 

วันที่ขับรถผ่านตู้โทรศัพท์สาธารณะตู้นี้นะคะก็เป็นวันที่แดดออกแจ่มใส แต่อากาศหนาวมาก และนับตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันที่เขียนอยู่นี้อากาศก็แย่มาตลอด หนาว ฝนตก ลมแรง ยังกับว่าหน้าหนาวได้กลับมาอีกครั้ง รู้สึกห่อเหี่ยวมากเลย ขนาดว่าดอกแดฟโฟดิลสีเหลืองพากันออกดอกเบ่งบานแล้วก็ยังไม่รู้สึกชื่นมื่นอะไร  มันน่าสลดหดหู่ไปหมด แย่มากๆ 😕😕😓

I've been thinking about this telephone box a lot because it's strange to see it in a small country road

on its own. There is nowhere to park to use the phone unless you park in the middle of the road which is a country road with a single lane or you have to get there on foot. There are houses not so far away, almost like a hamlet. It would probably take about 10 minutes to walk, there is no street light and I'm not sure if the light in the telephone box works. Obviously, it's now springtime and the days are longer with plenty of sunlight (kind of 😞) I'm trying to imagine this telephone box in the winter, standing there in the dark, on its own. I'm saying as if it was a living thing but to me it is. I'm glad it doesn't look neglected. I'm just so excited and impressed to see this icon in the middle Norfolk countryside. Having said that Wood Dalling is a lovely village and yes it is a very small village in the middle of nowhere surrounded by some other small villages like Heydon, Corpusty, Thurning and Salle - these are lovely old villages, they are not awkward places and to find a working telephone box there makes it's so special. I must visit these villages more this summer. I must write more about them.

การที่ได้เห็นตู้โทรศัพท์สีแดงที่ยังใช้การได้ในหมู่บ้านเล็กๆ กลางชนบทนี้ก็ทำให้อดจินตนาการไปเรื่อยเปื่อยไม่ได้ว่า จะมีใครมาใช้โทรศัพท์บ้างนะ เข้าใจว่ามันคงจะอยู่ตรงนั้นมานานแล้ว สมัยที่ผู้คนยังไม่มีโทรศัพท์บ้าน ไม่ต้องพูดถึงโทรศัพท์มือถือเลย ไม่ไกลจากตู้โทรศัพท์สาธารณะนั้นมีบ้านผู้คนอยู่กระจุกหนึ่ง ประมาณหกเจ็ดหลังได้อยู่รวมๆ กัน เดินไปก็คงประมาณเกือบสิบนาที หรืออาจจะไม่ถึง แต่ถนนมันไม่มีไฟถนน และในหน้าหนาวก็คงจะมืดตื๋อ ไม่รู้เหมือนกันว่าไฟในตู้โทรศัพท์ใช้ได้หรือเปล่า เห็นท่าว่าดึกๆ จะต้องขับรถไปสำรวจดูสักหน่อย เวลามืดของชนบทที่นี่มืดจริงๆ นะคะ และท้องฟ้าถ้าคืนที่ไม่มีเมฆก็จะเห็นดาวเกลือน หมู่บ้านวู๊ด ดอลลิ่ง นี้เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ที่น่าอยู่มาก เข้าใจว่าไม่มีร้านขายของชำ หรืออะไรเลย นอกจากบ้านคน และฟาร์ม หมู่บ้านถัดไปก็เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ชื่อ คอพัสตี้ โซล เทินนิ่ง ซึ่งก็ล้วนแล้วแต่เป็นหมู้บ่านเล็กๆ แต่คอพัสตี้ใหญ่กว่าเขาเพื่อน เพราะมีร้านขายของชำหนึ่งร้าน และอู่ซ่อมรถสองอู่ ทั้งนี้ทั้งนั้นล้วนแต่เป็นหมู่บ้านน่าอยู่ ธรรมชาติมากๆ เห็นท่าจะต้องทำการสำรวจในหน้าร้อนที่จะถึงและเขียนถึงหมู่บ้านพวกนี้แล้วล่ะ หลายๆ ครั้งก็คืออยู่ที่นี่ซะจนชินชา ไม่รู้สึกว่ามันพิเศษอะไร แต่มันเป็นสถานที่ที่น่ารักจริงๆ นะ และการได้เห็นตู้โทรศัพท์สาธารณะที่ยังใช้การได้อยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ในชนบทนี่ก็ยิ่งทำให้รู้สีกว่ามันพิเศษเข้าไปใหญ่

การมีชีวิตอยู่ในชนบทที่นี่นะคะ ไม่รู้สึกบ้านนอกคอกนาอะไรเลย ผู้คนมีมารยาทน่ารักมาก ขับรถก็มีมารยาท เพราะถนนชนบทพวกนี้เป็นถนนเล็กๆ เหมือนทางเกวียน รถสวนกันก็ไม่ได้ พอเจอะกันทีก็ต้องหลบเข้าไหล่ทาง และผู้ใช้รถใช้ถนนก็จะมีระเบียบและมารยาทดี จะขอบคุณ ไม่มีเรื่องอะไรที่จะต้องเครียด ไม่มีการบีบแตร ไม่มีดราม่าอะไรทั้งนั้น แล้วโดยเฉพาะทางพวกนี้มีรถแทร้กเตอร์ รถอีแต๋นอะไรผ่านไปมาเยอะมาก เพราะเป็นพื้นที่การเกษตรทั้งนั้น แต่ก็จะต้องบอกว่าเกษตรกรที่นี่รวย มีการศึกษา ดูดีกันเป็นส่วนใหญ่เลย แฮ้ม

ตอนนี้ก็ได้แต่ภาวนาให้อากาศอุ่นขึ้นอีกหน่อย แดดออกมากขึ้นอีกนิด และฝนเลิกตก และลมเลิกพัดไปซะหน่อย เพราะรู้สึกเหมือนหน้าหนาวมันกลับมายังไงชอบกล และพูดถึงหน้าหนาวก็เบื่อเอียนจะแย่แล้ว ขอให้อากาศอุ่นขึ้นซะทีเถอะ เพี้ยงๆๆๆๆ

Sometimes I really forget how lovely Norfolk is. I think I often take it for granted. Perhaps, we all do, we get used to where we live and it become boring, uninteresting to us. Is it the time to re-explore and fall in love to the place we live again?

I've started this blog just before the lockdown. Since then I hardly put any effort in blogging up until now. I don't know why, I think I was uninspired and busy and perhaps felt miserable during the lockdown. Anyway, I hope to start again this Spring and I hope I will keep it going from now. It's really good fun and good for my spirit. 😀So, please come Springtime. Please let the weather get warmer very soon.