Mt Kailash Temple, Hua Hin วัดเขาไกรลาส หัวหิน

I've always longed to visit Mount Kailash (or Kailas) in Tibet but this is Mount Kailas in Hua-Hin, Thailand.

My mum told me the story when she visited this temple just before she found out she was pregnant with me and it was there where a Buddhist monk told her that I would come to her. She believed I came from Mount Kailash. It didn't mean much to me then but now as my mum has passed away - it's another one of the stories to remind me how much I miss her.

So, when I have a chance I have to visit the place. ฉันอยากจะไปเขาไกรลาสที่ทิเบตมากๆๆๆ แต่นี่คือวัดเขาไกรลาสที่หัวหิน ประจวบคีรีขันธ์ ที่ซึ่งแม่ของฉันเชื่อว่าฉันมาจากที่นั่น เรื่องก็มีอยู่ว่าแม่ได้ไป

ที่วัดเขาไกรลาสนานมาแล้วและพระที่วัดรูปหนึ่งบอกกับแม่ว่าฉันจะลงมาเกิด เมื่อแม่กลับมากรุงเทพฯ ก็พบว่าแม่ตั้งท้อง ตอนที่แม่เล่าให้ฟังตอนเด็กๆ มันก็ไม่ได้มีความหมายอะไรมากนัก แต่เมื่อแม่จากไปแล้ว มันก็เป็นเรื่องเล่าอีกเรื่องหนึ่งที่เป็นเครื่องเตือนให้นึกถึงเมื่อคิดถึงแม่

Our family went for holiday in Hua Hin often when I was very little. We went back when I was about 3 years old. They visited the temple again but I was told to wait with my great aunt in a shelter at the foot of the stairs. I wasn't very pleased and kicking up a lot of fuss, crying. My mum told me that I was too little to climb all those stairs. ครอบครัวเราไปตากอากาศที่หัวหินบ่อยๆ ตอนที่ฉันเป็นเด็กเล็กๆ และก็กลับไปยังวัดเขาไกรลาสอีกครั้งตอนที่ฉันอายุได้สักสามขวบ แต่ฉันถูกสั่งให้นั่งรอที่ศาลาก่อนขึ้นบันไดไปยังวัดกับคุณย่า จำได้ว่าโมโหมาก ร้องไห้โวยวายไม่หยุดเลย แม่บอกว่าฉันตัวเล็กเกินกว่าที่จะขึ้นบันไดพวกนั้น

To be honest, even though I was very little but I still remember how upset I was. I remember I cried all the time I was waiting. I continued crying when they came back, got in the car and were back to our holiday home. I was still crying when my mum prepared for supper. It had started to get dark when my uncle held me in his arms comfortingly and took me to the balcony. The full moon had just risen from the sea and I had never seen the moon so huge I gasped and stopped crying almost at once. 

พูดกันตามจริงว่า ถึงแม้จะเด็กมาก แต่ก็จำได้แม่นยำว่ารู้สึกขัดใจมากๆ และร้องไห้ไม่หยุดตั้งแต่ตอนรอจนกระทั้งนั้งรถกลับถึงที่พัก เริ่มมืดและแม่เตรียมอาหารเย็นก็ยังร้องไห้ คุณลุงใจดีมาอุ้มปลอบใจและพากับยืนที่ระเบียง ขณะที่พระจันทร์เต็มดวงดวงมหีมาเพิ่งขึ้นจากท้องฟ้าเหนือท้องทะเล ดวงใหญ่มากจนทำให้ฉันต้องอ้าปากค้าง หยุดร้องไห้ไปเลย

We had never been back to the temple because soon after Hua Hin had become less popular for holiday makers from Bangkok. Pattaya and Rayong were preferred destinations. Hua-Hin was forgotten and so was Mount Kailas temple. เราไม่เคยกลับไปวัดเขาไกรลาสอีกเลย เพราะหัวหินไม่เป็นที่นิยมไปเที่ยวสำหรับคนกรุงเทพฯอีกต่อไป พัทยาและระยองเข้ามาแทนที่ แล้วหัวหินก็ถูกลืม รวมทั้งเขาไกรลาสด้วย

It takes over 4 hours drive from Bangkok to Hua-Hin including getting lost and one stop for late breakfast at a petrol station. Along the road is built up with buildings (most of them are empty and leave to ruined) shops and petrol stations. It hardly has any feels of the old days - when I used to get excited to see those fish head shaped mountains with temples and Buddha statues on them. 

ใช้เวลาสี่ชั่วโมงกว่าๆ กว่าจะขับรถจากกรุงเทพฯ ไปถึงหัวหิน นั่นก็รวมไปถึงขับรถไปผิดทาง และหยุดทานอาหารเช้าที่ร้านในปัมพ์น้ำมัน ระหว่างทางเต็มไปด้วยตึกรามบ้านช่อง ส่วนใหญ่เป็นตึกร้าง และร้านค้ากับปัมพ์น้ำมัน ไม่มีบรรยากาศเก่าๆ ที่ฉันเคยตื่นเต้นที่ได้เห็นภูเขารูปร่างเหมือนหัวปลาที่มีวัดและพระพุทธรูปใหญ่ๆ 

Hua Hin is also very built up but well kept. It still has this posh, up market holiday feel about it like the old days. Mount Kailas temple is in the outskirt of the city. Just as you start to wonder if you have gone too far then there it is, on the right at the foot of Chopstick Mountain.

หัวหินก็มีสิ่งก่อสร้างขึ้นแน่นหนาไปหมดแต่ว่าสะอาดสวยงาม ดูมีรสนิยมและมีระดับอย่างในยุคเก่า วัดเขาไกรลาสอยู่เลยออกไปนอกเมือง คล้ายๆ ว่าขับรถออกไปจนนึกสงสัยว่ามาถูกทางหรือเปล่าแล้วก็ถึง อยู่ทางด้านขวามือของตีนเขาตะเกียบ

I come with no expectations. I don't know what the temple looks like. I don't know what I will find. I don't know if I will be disappointed. It's the place my mum believe is where my life on this planet had begun. I just want to see what the place looks like as I didn't get to see it back then.

ฉันมาอย่างไ่ม่มีความคาดหวังใดๆ ทั้งสิ้น ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าวัดหน้าตาเป็นอย่างไร ไม่รู้ว่าจะพบกับอะไรบ้าง จะผิดหวังหรือเปล่า เป็นสถานที่ที่แม่เชื่อว่าเป็นที่ที่เป็นจุดเริมต้นของชีวิตของฉันบนโลกใบนี้ ฉันแค่อยากจะมาเห็นว่ามันเป็นยังไง เพราะว่าไม่ได้เห็นในตอนนั้น

That shelter where I sat waiting with my great aunt is still there, believe it or not! I remember it as it was - at the foot of the stairs in the car park.

The little girl once sat there crying her eyes out and my great aunt kept explaining that those two little feet were to small to carry my little body up those steps and it was safer to wait here. But she didn't want to listen. 

เชื่อไหมว่าศาลาที่นั่งพักหลังนั้นยังคงอยู่ มันอยู่ในที่จอดรถใกล้กับบันไดทางขึ้นเขา เด็กหญิงตัวเล็กๆ เคยนั่งอยู่ที่นั่นกับคุณย่า ร้องไห้ไม่หยุด และคุณย่าเอาแต่พูดปลอบว่า อย่าร้องไห้ไปเลย เดี๋ยวเขาก็กลับกันมา เราตัวเล็กๆ เท้าเล็กๆ อย่างนี้จะปีนขึ้นบันไดไปได้ยังไง ตั้งหลายขั้น แต่ฉันไม่อยากฟัง

Please, please, please ... I'm not sure who I am pleading to - Please let it be like heaven... please let it be worth it to be here. I get quite nervous. 

Those steps are not that steep! I'm sure I could manage them then. Once I get to the top there are some wooden houses for monks and a bigger wooden building that can be a canteen. They were built in Thai traditional style.

เพี้ยงๆๆๆ ขอให้มันสวยเหมือนสวรรค์ ขอให้มาไม่เสียเที่ยวด้วยเถิด ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันขอกับใคร แต่่รู้สึกหวาดๆ บันไดหินพวกนั้นก็ไม่ได้สูงชันอะไรเลย มั่นใจว่าขนาดเด็กเล็กๆ ก็เดินขึ้นได้ พอเดินขึ้นมาจนสุดขั้นบันไดแล้ว ก็มาเห็นกุฏิพระเรือนไทยทำด้วยไม้ และลานโล่งที่มีศาลาขนาดย่อมๆ ตั้งอยู่

"In the yard", my mum told me, "A monk was sweeping the floor. He saw me and asked if I wanted to go to the chapel to receive blessing."

She said he told her which way to go. She said the chapel was at the top of the hill where you could see the sea all around. It was a magnificent chapel and very quiet and peaceful as well as the whole temple.

"ที่ลานวัด" แม่บอก "มีพระสงฆ์รูปหนึ่งกำลังกวาดลานวัด แล้วก็ถามแม่ว่าอยากจะไปรับศีลในโบสถ์หรือเปล่า" แล้วพระก็ชี้ทางไปโบสถ์ซึ่งอยู่บนยอดเขา มองเห็นทะเลรอบๆ เป็นโบสถ์สวยเงียบสงบ ทั้งนี้ทั้งนั้น ทั้งตัววัดมีบรรยากาศที่เงียบสงบ

There it is, in the yard, a monk is sweeping some dead leaves that scatter on the concrete floor. I was looking at him, feeling uncanny of the similarity of the situation. 

"Hello" he greets me with a gentle smile. I pay him respect. "Is this your first visit?" he asks. "No, sir" I automatically reply then change my mind. "Actually, yes Sir but my mum came here in 1971" He pauses then says politely, "Ah, a long time ago, isn't it?" "yes, but I've wondered, Sir. Do you know how many monks were here in 1971?" He blinks and says, "not very many I should imagine. It was a long time ago."

"Yes, Sir. It was." I murmur

"You must get to the top.", he suggests. "It's very beautiful there. You can see far away."

I thank him and say goodbye.

Mount Kailas Temple

นั่นไง พระรูปหนึ่งกำลังกวาดใบไม้แห้งที่ร่วงบนพื้นลานวัด ฉันอดประหลาดไปกับความคล้ายคลึงของสถานการ์ณไม่ได้

"สวัสดีโยม" ท่านยิ้มทัก "มาเป็นครั้งแรกหรือโยม"

"เปล่าค่ะ เอ้อ ใช่ค่ะ แต่ว่าแม่เคยมาเมื่อปี 2514" ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องพูดไปอย่างนั้น

พระท่านดูอึ้งไป "นานมากเลยนะโยม" ท่านพูดอย่างสุภาพ

"ไม่ทราบว่าท่านรู้มั้ยคะว่าตอนนั้นพระจำพรรษาอยู่ที่วัดกี่รูป"

"เอ อาตมาว่าไม่กี่รูปหรอก มันนานมาแล้วนะ"

"ใช่ค่ะ นานมาก"

"อย่าลืมขึี้นไปจนสุดนะ ข้างบนวิวสวยมาก มองไปไกลเลย"

ฉันลาท่าน