Snoopy's favourite place ที่โปรดของสนู๊ปปี้
It took me a day to recuperate from lack of sleep that night so I had a rest and didn't write anything in this blog yesterday. I'm afraid, it's normal when you get into your mature age - you just have to be careful. But that didn't mean we wouldn't go for a walk - no way, Snoopy always loves his walk and he would bug me to death if he didn't get one. We went for a walk at his favourite place. It was a peaceful farm track where the farmer grows some peas, barley and potatoes as well as sugar beats and Snoopy could mess around, chasing pheasants and sniffing things. We don't go there that often because he normally gets very muddy and dirty in the winter or when it's wet. In the summer he gets covered in sticky balls which are like small rounded seeds because he loves going into the hedges. But Snoopy is like being in heaven there and I really love seeing him being excited and extremely happy. Besides, it's very a peaceful place, reminds me of the simple yet charming country life and always makes me feel alive which I'm glad to be.
ไม่ได้เขียนบล๊อกไปหนึ่งวันเพราะว่าพักให้หายเหนื่อยจากการอดหลับอดนอนเมื่อคืนก่อน สูงวัยแล้วก็อย่างนี้แหละต้องระวัง แต่เราก็ยังออกไปเดินเล่นกัน สนู๊ปปี้ชอบออกไปเดินเล่น ถ้าไม่ได้ไปก็จะกวนอยู่นั้น เราก็เลยไปเดินเล่นยังที่ีโปรดของสนู๊ปปี้ มันเป็นถนนริมทุ่งที่เขาปลูกถั่ว บาร์เลย์ มันฝรั่ง มันเป็นที่ผาสุขไม่มีอะไรมากที่สนู๊ปปี้จะวิ่งซุกซนไปมาไล่งับนกไก่ฟ้าดมนั่นดมนี่ เราไม่ไปเดินเล่นที่นั่นบ่อยๆ เพราะสนู๊ปปี้สกปรกทุกที ในหน้าหนาวก็จะเลอะเทอะไปด้วยดินโคลน หน้าร้อนก็จะมีลูกไม้กลมๆเกาะติดขนเต็มไปหมด เพราะว่าคุณชายชอบแหวกเข้าไปในพุ่มไม้ข้างทาง มันไม่ได้เป็นที่โปรดของฉันซะทีเดียว แต่ฉันก็ชอบที่นั่นตรงที่ฉันชอบเห็นสนู๊ปปี้ตื่นเต้นมีความสุข อีกอย่างก็คือมันเป็นที่ที่เตือนให้ฉันนึกถึงชีวิตที่ผาสุขเรียบง่ายแต่มีเสน่ห์ของชนบท ทำให้ฉันรู้สึกถึงชีวิตและการได้มีชีวิตอยู่
We don't normally see anyone there and most of the time we have the place all by ourselves. Occasionally, there might be some farm vehicles working in the field like a tractor or a combine harvester but they don't mind us. The farm track stretches then curves in the U shape and once you walk to the end of the U, there is a small woods, it's very sweet. Once I leave the field and big sky outside and enter the woods, I always feel as if I was in a different place. The air is cooler and heavier. Sometimes I have to stand still for a bit to let my eyes adjust to the dimly green environment, the sounds of the buzzing bees and the twittering birds. It feels like magic - it's enchanting. It's the place you could find fairies. They definitely live there- I believe in fairies! yes, I do. There is a sweet little stream with a lovely foot bridge in the middle of the woods where Snoopy has a drink and cools himself. We normally turn around and go back at this point but sometime we go further and eventually we will come out into the open, another field. We could go on and on forever from one field to the next - I've never tried so I don't know if there is an end. I suppose it's ended when you decide to turn around and go home or stop walking.
ส่วนใหญ่แล้วเราไม่เคยเจอะใคร และก็เดินเล่นได้ตามลำพังสองคน ไม่บ่อยที่เราจะเห็นรถแทร็กเตอร์หรือคอมบายฮาร์เวสเตอร์ทำงานอยู่ในทุ่ง แล้วคนพวกนี้เขาก็ไม่รังเกียจที่เราไปเดินเล่น ทางเดินริมทุ่งนี้พาดตรงไปเรื่อยแล้วก็โค้งเป็นรูปตัวยู เมื่อเราเดินมาถึงจุดจบของตัวยูก็จะมีป่าเล็กๆน่ารัก แล้วเมื่อเราละจากท้องทุ่งและท้องฟ้ากว้างใหญ่เหนือหัวเราเข้าไปในป่าที่ปกคลุมได้ด้วยต้นไม้ ฉันก็ต้องยืนนิ่งๆอยู่พักหนึ่งให้สายตาชินกับความสลัวที่แสงอาทิตย์ลอดผ่านใบไม้ลงมาเป็นแสงสีเขียวๆ และฟังเสียงผึ้งเสียงนกร้องเพลง มันเหมือนมีเวทย์มนต์ ถ้าหากว่านางฟ้ามีจริง ฉันก็ว่าจะต้องอยู่กันในป่านี้แหละ ซึ่งจะว่าไปแล้วฉันก็เชื่อว่านางฟ้ามีจริงนะ แล้วมันก็มีลำธารเล็กๆน่ารัก และสะพานให้คนเดินข้ามอยู่กลางป่า อันเป็นที่ที่สนู๊ปปี้ได้โอกาศดื่่มน้ำคลายร้อน โดยปกติเราเดินกลับออกไปเมื่อมาถึงลำธารนี้ แต่ถ้าเราเดินไปเรื่อยๆ ไปจนสุดป่าก็จะออกไปยังที่โล่ง เป็นทุ่งอีกทุ่งหนึ่งและอีกทุ่งหนึ่งออกไปเรื่อยๆ ฉันไม่รู้ว่ามันไปสิ้นสุดที่ไหน เพราะไม่เคยทดลอง แต่ฉันกะว่ามันก็คงจะไปสิ้นสุดที่ไหนสักที หรือไม่ก็สิ้นสุดเมื่อเราตัดสินใจหยุดเดิน หรือหันหลังเดินกลับบ้าน
Doesn't it remind you of that rhyme or song you read or hear from the book/film The Lord of the Rings?
The road goes ever on and on, down from the door where it began.
Now far ahead the road has gone, and I must follow, if I can...
...Roads go ever ever on under cloud and under star,
Yet feet that wandering have gone, turn at last to home afar.
Let me tell you one thing now though, living in England is like living in books. I do think of Lord of the rings a lot when I go for a walk with Snoopy... "Well, Frodo my lad. It's dangerous business, going out your door. You step onto the road and if you don't keep your feet, there's no knowing where you might be swept off to."
Well, my life is very simple and nothing's adventurous but I like to imagine sometimes that it was adventurous 😊 Like my trip to Tesco's is like going to the land or Mordor, all that queuing to get in!!! 😃
แหม..มันทำให้นึกไปถึงหนังหรือหนังสือลอร์ดออฟเดอะริงส์เลยไม่ใช่เหรอ
ขออนุญาติไม่แปลท่อนจากหนังสือนะจ๊ะ เพราะแปลก็คงไม่สละสลวยเท่่าต้นฉบับ
เอาเป็นว่าป้าคิดถึงลอร์ดออฟเดอะริงส์บ่อยๆเวลาออกไปเดินเล่นกับสนู๊ปปี้
และจะต้องขอบอกว่า การอยู่ในประเทศอังกฤกษนี่้เหมือนได้อาศัยอยู่ในหนังสือเลย และทั้งๆ ที่ชีวิตที่นี่ก็แสนจะเรียบง่ายไม่มีอะไรหวือหวา แต่เราก็ชอบจินตราการว่ามันเป็นการผจญภัยประเภทหนึ่ง อย่างการต้องออกไปเข้าคิวซื้อของที่เทสโก้นี่ไง เหมือนเดินทางไปยังมอร์ดอร์เลย ฮิฮิ
จะต้องหยุดเขียนและไปทำงานบ้านซะที ชีวิตน่าสนใจก็อย่างนี้แหละ งั้นลาล่ะจ่ะ
Comments
Post a Comment